خانه امن من

پناهگاه امن خانه

شانه هایت ،ستون محکمی است پناهگاه امن خانه را.

دست در دستانم که میگذاری،خون گرم آرامش،در کوچه رگهایم میدود.

در برابر طوفانهای بی رحم زندگی می ایستی،آنچنان که گویی هر روز از گفتگوی کوهستانها باز میایی.

لبخند پدرانه ات تارهای اندوه را هم میدراند.

تویی که صبوریی هایت،دلهای نا امید را سپیده دمه امید واریست.

مرامنامه دریا را روح وسیعت به تحریر در می اورد.آن هنگام که ابرهای دلتنگی ،پنجره خانه را با باران میپوشاند.

آسمان همواره بوسه بر پیشانی بلندت را آرزومند است.

پدرم روزتـــــــــــــــــــــــــــ مبارک